1.Το χωριό Κυπαρίσσι σύμφωνα με τους γεροντότερους δεν πήρε το όνομά του από τα πολλά κυπαρίσσια αλλά από ένα θεόρατο φυτεμένο στη σημερινή θέση Άγιος Γεώργιος. Κατά μία εκδοχή εκεί γινόταν οι συγκέντρωση ξυλείας των ξυλοκόπων της περιοχής. Μια δεύτερη εκδοχή όμως εξιστορείται και αναφέρει πως όταν το χωριό ακόμη ήταν στη θέση Παλιοχώρι δηλαδή στις πρόποδες του βράχου και κατά εκείνη την χρονική περίοδο είχε πέσει σε όλη την Ευρώπη η αρρώστια της πανώλης θάβανε τους νεκρούς σε αυτό το σημείο του Αγίου Γεωργίου και κατόπιν θεμελίωσαν τον ιερό ναό ο όποιος από σεισμό γκρεμίστηκε,εκεί φύτεψαν και το Κυπαρίσσι που προαναφέρθηκε. Το 1980 οικοδομήθηκε νέος μεγάλος ναός από τον ιερέα Παπαδημητρίου Βασίλειο και από τους κατοίκους του χωριού.

2.Το χωριό Κυπαρίσσι έχει κατοικηθεί από την αρχαιότητα. Σε πολλές περιοχές βρίσκονται απομεινάρια κεραμικών αγγείων και κεραμικών πλακών που μαρτυρούν την εγκατάσταση κάποιων ανθρώπων. Στις τοποθεσίες του Κολτσίδια-Αντώνα-Γρούσπες υπάρχουν ακόμη πέτρες και αγκόναρια τα οποία κάποτε ήταν κατοικίες. Σήμερα όμως είναι σημεία χωρισμού ιδιοκτησιών. Τα σύνορα όπως λένε οι χωρικοί . Η περιοχή του Αγίου Ιωάννη κατοικήθηκε αργότερα όπως και το Παλιοχώρι. Επίσης η περιοχή όπου είναι η συμβολή των τριών ρεμάτων στη θέση Πεθαμένος κατοικήθηκε σταδιακά,εκεί λειτούργησε και το γνωστό Χάνι του Πεθαμένου επί πολλά χρόνια. Στη θέση Κέλμπες στην κορυφή ο σορός των αγκωναριών μαρτυρά την ύπαρξη αρχαίου φυλακίου-παρατηρητηρίου . Η περιοχή Κυπαρισσίου ήταν η μόνη δίοδος για να ταξιδεύσεις από ξηράς για Βόρειο Εύβοια. Αναγκαστικά ο ταξιδιώτης θα περνούσε από εκεί. Εάν γίνουν ανασκαφές σημαντικά ευρήματα θα έλθουν στην επιφάνεια.

3.Οι κάτοικοι του χωριού Κυπαρίσσι πιστεύουν πως ο χώρος κατοικήθηκε και υπήρχε αγροτική δραστηριότητα από την αρχαιότητα επειδή ακόμη και σήμερα υπάρχουν δένδρα ελιές τεραστίων διαστάσεων που για να τις κυκλώσουν χρειάζονται ακόμη και τέσσερις άνδρες με ανοιγμένα χέρια.Αυτές οι ελιές ονομάζονται Ρωμαικές από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα. Εικάζεται ότι έχει κατοικηθεί και από Μακεδόνες πιστεύουν ότι υπάρχει και τάφος βασιλικός-επειδή η περιοχή έμοιαζε με τη δική τους με πλούσιο κυνήγι ανάμεσα στα ρέματα . Οι γεροντότεροι θυμούνται ελάφια και ζαρκάδια κατά κοπάδια στην ευρύτερη περιοχή. Η περιοχή Κυπαρισσίου είναι η αρχή μιας άγριας έκτασης χιλιάδων στρεμμάτων από Αιγαίο μέχρι Ευβοϊκός και ήταν το μόνο μέρος μαζί με τον οικισμό Άκρες που μπορούσε να κατοικηθεί.

4. Mια ιστορία των γερόντων η οποία κατόπιν πολλών διασταυρώσεων βγήκε αληθινή αναφέρει πως όταν ακόμη το χωριό ήταν στη θέση παλιοχώρι στη σημερινή τοποθεσία κήποι ήταν το στρατόπεδο των Τούρκων που έλεγχε την περιοχή .Φεύγοντας οι Τούρκοι το 1836 όλη η περιοχή Κυπαρισσίου δόθηκε στον οπλαρχηγό Κριεζώτη ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών του για την απελευθέρωση .Οι σημερινοί κάτοικοι Κυπαρισσίου τότε ήταν κάτοικοι Ακρών και καλλιεργούσαν τα χωράφια στο Κυπαρίσσι. Μετά από χρόνια γύρω στα 1860 ένας αγρότης ο Ζαούρας Δημήτριος οργώνοντας το χωράφι του στη θέση κήποι,εκεί όπου ήταν το στρατόπεδο των Τούρκων ανακάλυψε ένα πιθάρι γεμάτο πεντόλυρα. Νύχτα τα κουβάλησε σε κρυφά σημεία. Ζήτησε και από κάποιο κάτοικο του χωριού ένα κοφίνι για να μεταφέρει δήθεν,τον καρπό της σποράς. Όταν επέστρεψε το κοφίνι ανάμεσα στα καλάμια είχε ξεχαστεί ένα πεντόλυρο. Αργότερα γύρω στο 1874 και ενώ γινόταν πανηγύρι στο χωριό Άκρες αυτός ο Ζαούρας ζήτησε από τους οργανοπαίχτες να παίξουν για αυτόν στο σπίτι του μόνο για αυτόν. Κατά πάσα πιθανότητα είχε μεθύσει και δεν ήξερε τι έκανε αφού οι μουσικοί έπαιζαν όλη νύχτα και αυτός χόρευε μόνος του και χτυπούσε το κεφάλι του στο τοίχο κάθε λίγο. Ήταν γνωστό στους κατοίκους του χωριό ότι κατά το 1870 είχε κάνει αγορές αγροτεμαχίων στα Πολιτικά,στις Άκρες και στο Κυπαρίσσι σύμφωνα με κάποια συμβόλαια που υπάρχουν στον ΔΑ.ΣΥ.Κ.
Φεύγοντας οι μουσικοί συμπέραναν πως αυτός ο χωρικός κάτι κρύβει. Ίσως το διέδωσαν σε κάποιους ανθρώπους κα μετά από μικρο χρονικό διάστημα ληστές έρχονται και πιάνουν τον Ζαούρα. Επί μια εβδομάδα τον είχαν κρεμασμένο στο δάσος,τον έδερναν,τον έκαιγαν και του έριχναν καυτό λάδι στις πληγές για να μαρτυρήσει τον θησαυρό. Τα ουρλιαχτά του ακουγόντουσαν στο χωριό μα κανείς δεν τολμούσε να τα βάλει με τους ληστές. Εκεί τον βρήκαν οι χωρικοί κρεμασμένο και φυσικά νεκρό. Κανείς δεν έμαθε αν μαρτύρησε. Μετά από πολλά χρόνια περίπου το 1950 ένας χωρικός ονόματι Μπελογιάννης βρήκε ένα μικρο τενεκεδάκι με 20 πεντόλιρα τα οποία ανταλλάξανε οι έμποροι ξυλείας της περιοχής για λίγα χιλιάρικα.